MGA TULANG AKING ISINULAT SA TAONG 2019
MGA PAGNINILAY
Sa
pag-iisa, naglalakbay ang aking diwa,
Laksang
pangitain sa aki’y humaharana.
Bawat
hangarin ay may laang buti at sama.....
Ano
nga kaya ang sa aki’y itinadhana?
Kay
raming pangarap ang naglalaro sa isip,
Mayroong
payak at mayroong hindi malirip.
Ang
kinabukasan ay pilit na sinisilip.....
O
saan kaya iiwas at saan lalakip?
Sa
mga pagninilay, nakikita ang sarili,
Dakila
ang bikas tulad sa isang bayani.
Ang
katotohanan ay iiwan panandali.....
May
paraan kaya upang ito’y mamalagi?
Umaawit
ng talinhaga ang aking puso,
Makabagbag-damdamin
at nag-aalimpuyo.
Nababanaag
ang larawan ng sinusuyo.....
Sa
ligaya kaya hahantong o pagkabigo?
Namamalas
din ang pakikipagsapalaran,
Pagtaya
sa lotto’t pagsali sa paligsahan.
Gagawin
ang lahat upang hangari’y makamtan.....
Katuparan
ng minimithi o kahibangan?
Bawat
nilalang, may isinasamong pangarap,
Ibubuhos
ang dugo’t pawis sa pagsisikap.
Kapalara’t
pagkakataon ay nag-uusap.....
Bakit
kaya mayroong mayaman at mahirap?
Kadakilaan,
kayamanan, kaligayahan,
Bawat
nilalang ay inaabot ang luklukan.
Ang
tao gaano man kadakila, kayaman.....
Sino’ng
may kakayahang umiwas sa libingan?
Sa
huli, ang unawa ay dumating sa akin,
Ang
karunungan ay nag-iiwan ng habilin.
Mangarap,
gumawa, at lunggati ay abutin...
Sa
lahat, huwag kalimutan ang manalangin!
(Mayo
5, 2019)
PAG-IBIG,
LIKHA NG DIYOS
Sa mga nilalang ng
buong sansinukob,
Anong mayroon na
ipinagkaloob,
Na walang katulad;
walang hangganan?
Pag-ibig na walang
pag-aalinlangan!
Ang pag-ibig na
hindi nagmamapuri
At hindi kailanma’y
nananaghili;
Ang pag-ibig na
lahat ay tinitiis
At hindi pansin
kahit anomang dungis.
Puso’t kaluluwang
nagpapahalaga;
Taos na paglingap sa
kanyang kapuwa,
Mula sa aral ng
Kasulatang Banal.
Pag-ibig, likha ng
DIYOS na Maykapal.
(Setyembre 1, 2016. Muling
isinaayos, Abril 21, 2019)
ANG
TAO AT ANG KALIKASAN
Hindi kailanman
malilimutan
Nang si Ondoy ay
dumalaw
At nag-iwan ng dilubyo
at hinagpis;
Nang si Yolanda ay
nagalit
At nagdala ng buhawi
at daluyong.
Ito’y mga babala sa
sangkatauhan
Na ang Inang
Kalikasan
Ay nagpupuyos na sa
galit
At handa ng ibuhos
Ang alak ng
kagalitan ng langit!
Tao, sa palad mo’y
ipinagkaloob
Ang sandaigdigang
tahanan mo’t moog.
Sa palad mo rin
daigdig nayukayok;
Kalikasang sa lusak
mo ay nalublob!
Ang hanging dati’y
sariwa at mayumi,
Sa gawa ng taong
walang pasubali,
Masdan ngayon at iba
ng mauuri:
Lason sa langhap, sa
kalusuga’y dumi!
Gubat at kabundukang
dati’y luntian,
Masdan ngayon, lagim
ang kinahinatnan:
Unos, baha,
pagtangis ng Kalikasan,
Sa tao ay
ganting-kadalamhatian!
Ang tao ba’y
magpapahinuhod,
Magsisisi, at iwawaksi
Ang kaniyang
kaululan?
May kinabukasan pa
kaya
Sa mga kaawa-awang
supling
Ng modernong
henerasyon?
Ano kaya ang
naghihintay
Sa malapit na
hinaharap:
Pamamaalam o
pagpapatuloy?
O tao, ingatan mo
Ang mga susunod mong
hakbang,
Sapagkat maiksi na
Ang nalalabi mong
panahon!
(Unang isinulat
noong Agosto 11, 1977. Ginawan ng pagbabago, Mayo 12, 2019)
HULING
NGITI: Ang Pamamaalam ng Aking Ina
Nang si itay ay
pumanaw sa daigdig,
Musmos pa ako at
mura pa ang isip.
Si inay, pigil man
ang kanyang pagtangis,
Ramdam ko’ng
binabata niyang hinagpis!
Ang mga hakbang ng
panahon ay nagdaan;
Ngayo’y si inay
naman ang namaalam.
Pilit mang pigilin
ang nararamdaman;
Litaw ang luha’t
labis kong kalungkutan!
Kalungkuta’y nanuot
sa aking diwa;
Ang dating buo
ngayon ay parang giba.
Diwa’y tila nauupos
na kandila;
Ano pa’ng dahil,
liwanag nitong dala?
Hindi maiwaksi sa
aking isipan,
Oktubre 12, 2017 –
sanhi ng kalungkutan:
Hatinggabi, sa papag
ng pagamutan,
Nang si inay sa akin
ay namaalam.
Ako’y bumubulong sa
kaniyang siping:
Nanang ko, huwag ka
munang mahihimbing.
Hindi pa panahon,
marami pang piging;
Diwa mo’y magbalik,
ikaw ay gumising!
Pisngi at noo ng
aking Inang mahal,
Habang hinahaplos,
ako’y nagdarasal.
Hirap man sa
paghinga at nangangatal,
Labi niya’y gumalaw,
pili’t umusal.
Nang wala siyang
masambit na kataga,
Sa aki’y lumingon,
dumilat mga mata.
Saglit na ngumiti,
ako ay natuwa,
Iyon pala’y kanyang
huling pagbabadya!
Nanang ko! Nanang
ko! Ako’y napasigaw.
Mga luha ko’y
nag-uunahan sa pag-apaw.
Tumigil ang paghinga
at ang paggalaw;
Wala na si inay sa
mundong ibabaw!
Isang hiyaw – sa
DIYOS nagmamakaawa;
Iginigiit, katuwiran
kong aba:
Ang daming masama,
bakit hindi sila?
Ang Ina kong ubod
bait, bakit siya?
Patawad, PANGINOON,
ako’y pangahas;
Batid mong higit,
guhit ng aming palad.
Ikaw ang nagtatakda
ng bawat landas;
Ako’y isang mangmang
sa dunong mo’t lakas.
Marami ng dinanas na
dusa’t sakit,
Aking Ina – kaya di
ko maigiit
Dagdag na hininga,
baka ang kapalit
Sa kanya’y higit na
hirap at pasakit.
Payo ng mga
kaibiga’t kamag-anak,
Ako’y magpakatibay,
magpakatatag.
Ngunit pa’nong
gagawin umano’y dapat
Kung sa Ina ko hugot
ang aking lakas?
Marami ng naganap sa
aking buhay;
Mga nakamit na
karangala’t tagumpay,
Kasama-sama kita’t
laging kaakbay
Sa basbas ng
MAYKAPAL na ating gabay.
Kung ako’y lukob ng
kawalang pag-asa,
Iyong sinasabi sa
tuwi-tuwina:
Pasensiya na, at
huwag mabahala,
Darating din ang
sandali ng ginhawa.
Huling ngiti mo’y sa
isip nagwiwika;
Bagbag na puso ko ay
pinapayapa;
Kabagabagan ay pilit
sinasala
Upang ang galit sa
akin ay mawala.
Sa mga pagkakasala
ko’t pagkukulang,
Patawad, Nanang ko,
sa kabagabagan.
Nawa’y kamtin
ligaya’t kapayapaan,
Sa piling ng DIYOS,
sa ati’y lumalang.
Kay hirap tanggapin
ng iyong paalam,
Datapuwa’t ako’y hindi
isang paham.
Di ko mapangyayari
ang inaasam,
Tunay na MAYLIKHA
lamang ang may-alam!
Sa’yong pamamaalam,
Nanang ko, patawad
Sa mga pangakong
hindi ko pa natupad.
Sa mga kapalaluan
kong walang katulad,
Iyong pagpapatawad
nawa’y igawad!
Sa lahat ng hirap na
’yong naranasan,
Mula sa sandali ng
aking pagsilang
Hanggang sa sandali
ng iyong paglisan,
Patawad sa mga
nagawang kasalanan!
Dumating na ang
sandali ng paglipat
Sa Tahanan ng DIYOS
– Mabunying Pantas.
Ipamanhikan mo akong
iyong anak,
Patuloy na gabayan
at bigyang lakas.
Dalangin ko sa
Panginoong Dakila,
Lubos mong
kapayapaan at ligaya.
Hanggang sa susunod
nating pagkikita,
Sa puso ko’y taglay
kita, aking ina.
(Isinulat limang
araw pagkatapos mamayapa ang aking ina, Oktubre 16-17, 2017. Ginawan ng
kaunting pagbabago, Mayo 1, 2019.)
LUHOG
SA PAGLAYA NG MGA LINTA
Tumayo ang rebulto,
Umawit ang mga
multo.
Lumuha ang langit,
Sa awit ng pasakit.
Nalinlang ang bayan,
Sa akala’y
kabutihan.
Nanilaw ang
dapit-hapon,
Binasag ang garapon.
Lumaya ang mga
linta,
Hayok na maninila.
Hindi na gumagapang,
Paigkas kung
sumagpang.
Inaasam na pag-asa,
Naging pagdurusa.
Puhunang dugo’t
pawis,
Nasimot sa hinagpis.
Nagpanggap na
makatao,
Siya pala’ng tunay
na lilo.
Mga gahama’y
naglalaway,
Sa kanilang
tagumpay.
Malaya ang mga
linta,
Sumisingasing sa
tuwa.
Hindi
nagpapakundangan,
Sinalanta ang bayan.
Kailangan ng apoy,
Ilakas ang panaghoy.
Ano ba ang isasagot,
Sa pulitikong salot?
Hahasain ba ang
karit,
Upang iharap sa
lupit?
O susubukin ang
panulat,
Upang iluklok ang
tapat?
Kilala na ang mga
linta,
Huwag ng padadaya.
Wasakin ang bitag,
Pangarap ay itatag.
(Pebrero 21, 2019)
HUWAD
NA PAGDIRIWANG
Habang ang pag-unlad
ng ating bansa ay nababansot
dahil sa kasakiman ng mga baboy at
buwaya sa pamahalaan;
Habang ang mga
mamamayan ay walang humpay na sinisikil
sa kanilang pamumuhay at karapatan;
Habang ang ating
bayan ay patuloy na pinanghihimasukan
ng mga dayuhang kapangyarihan;
Habang ang ating
kaisipan ay hindi namamaalam
sa mga makasariling hangarin at
kabuktutan;
Habang ang ating
pananaw ay hindi pinapatnubayan
ng isang ideyolohiyang may panuntunan;
Habang ang ating
kapuluan ay walang pagkakaisa
para sa kapakanang pangkalahatan,
Tunay na
nananatiling isang huwad na pagdiriwang lamang
ang tinatawag nating Araw ng Kalayaan.
(Unang isinulat, Hunyo
12, 2018. Ginawan ng pagbabago at karagdagang taludtod, Mayo 11, 2019)
PAG-ASA
May mga bata sa
kalsada,
Nagtitinda ng
sigarilyo;
Namumulot ng basura;
Namamalimos ng
konting pera.
At kung wala ng sa
kanila’y maawa,
Katawan nilang
musmos pa.....
Itinitinda.....
Upang magkalaman
Ang munti nilang tiyan.
Hinagpis ng
kamusmusan,
Nasaan ang
katarungan....?
Bata, bata, ano’ng
iyong ginagawa?
Nasaan ang iyong
ama?
Nasaan ang iyong
ina?
Bakit ka lumalaboy?
Bakit ka nagdurusa?
Ikaw na kung tawagin
ay pag-asa.....
May mga bata sa
kalsada,
Naglalako ng
sampaguita;
Naglilinis ng
sapatos;
Namamalimos ng
konting pera.
At kung wala ng sa
kanila’y maawa,
Lalanghap na lamang
Sa nakalililong
supot.
Upang makalimot
Sa nadaramang gutom.
Basal na paghihirap
Mayroon bang
lilingap....?
Bata, bata, tinatawag
silang pag-asa.
Patak ng ulan,
Tanging biyaya
Sa kanilang uhaw;
Tanging saplot
Sa kanilang katawan
Ay init ng araw.
Bata, bata,
tinatawag silang pag-asa.
Masdan mo sila at
magnilay ka.
Pag-asa kaya silang
matatawag
Kung mundo nila’y
walang liwanag?!
(Unang isinulat
bilang awit, Mayo 19, 2017. Ginawan ng pagbabago at iniangkop bilang isang
tula, Mayo 19, 2019)
KUNG MAKAPANGANGARAP
ANG ISANG MUSMOS
Sa
ibabaw ng isang patag na gulod
Ay
nakamasid ang isang batang musmos.
Sa
kanyang guni-guni ay yumayapos
Kapaligirang
puno ng pagdarahop.
Sa
musmos niyang mukha’y mababanaag
Mga
katanungang hindi maipahayag.
Kanyang
kawalang-muwang ay nangungusap,
Tinatanong
ang langit: “Ano ang bukas?”
Siya’y
nakatingin sa kawalang-hanggan,
Pilit
naghahagilap ng kasagutan:
May
halaga ba’ng aking kapanganakan
Kung
ako’y tigib ng pag-aalinlangan?
“Malawak
ang mundo’t ako’y nag-iisa,
Saan
dadalhin ng mumunting mga paa?
Sa
isang paraiso kayang masaya,
Maraming
laruan, sorbetes at bola?”
“Doon
kaya’y marami akong kalaro
At
di na dadanasin lupit ng palo?
Doon
kaya’y di na magugutom ako,
At
di na hihingi ng limos sa tao?”
“Doo’y
may mag-ukol kayang pagmamahal
Na
kay tagal ko ng ipinagdarasal?
Maranasan
kaya ang ako’y ipasyal
Sa
isang magara’t masayang karnabal?”
“Makapag-aral
kaya sa paaralan
At
ako’y di maging palaboy sa daan?
May
uuwian kaya akong tahanan
At
di abutin ng gabi sa lansangan?”
Patuloy
ang musmos sa paglakbay-isip;
Sa
lumbay at pagod, ang bata’y naidlip.
Kapagdaka
ay nagbago ang paligid;
Naging
luntia’t nawala ang ligalig.
Sa
tabi niya’y bumaba’ang isang ada:
“Munting bata, imulat iyong mga mata.
“Munting bata, imulat iyong mga mata.
Bangon,
halika, sa akin ay sumama,
Ang
kinabukasan ay ipakikita.”
Sila’y
lumipad sa pusod ng pangarap ;
Umilanglang
sa ibabaw ng mga ulap.
Kalaro
niya’y mga ibong di-maiilap,
Magaganda’t
maaamong alitaptap.
Sa
mga diwata’y nakikipagtaguan,
Sa
mga duwende’y nakikipaghabulan.
Walang
kapantay ang kaniyang kasiyahan,
Manapa’y
ngayon lang niya naranasan.
Sa
ulo niya’y may palad na dumampi,
Puno
ng pagmamahal at nagwawari.
Siya’y
inakay sa dulo’ng bahaghari,
Sa
kaharian na walang naaapi.
“Halika
munting bata at iyong masdan,
Larawan
ng bukas, takdang kapalaran.
Magmula
ngayo’t hanggang kailan pa man,
Pagkaulila’y
di na mararanasan.”
“Magmula
ngayo’t hanggang sa Pagbabalik,
At
hanggang sa paghuhukom ng daigdig,
Ikaw
ay may puwang na sa Aking dibdib;
Aking
pagpapala’y iyong makakamit.”
“Munti
kong anghel, ika’y muling mahimbing,
At
ako’y lalagi na sa iyong piling.
Ang
pangarap mong ligaya at sagimsim
Ay
katotohanang iyong tatamuhin.”
Nang
muling imulat niya ang mga mata;
May
bahid ng luha sa galak at tuwa,
Nagbubukang-liwayway
na ang umaga
–
ang bagong umagang puno ng pag-asa.
Siya’y
tumindig at masiglang tinanaw
Ang
mga mumunting sutlang sinag ng araw.
Init
nito’y sa hamog nangingibabaw,
Tandang
sa kanya’y mayroong tumatanglaw.
Sa
ulo niya’y may palad na dumampi,
Puno
ng pagmamahal at nagwawari.
Siya’y
inakay sa tahanang sarili,
Ngayo’t
kailama’y di na maaapi.
(Isinulat
noong 1978-1979. Ginawan ng pagbabago at pagsasaayos, Abril 27-28, 2019)
KUNG
TOTOO SANA SI DARNA
Sino ba ang hindi
nakakakilala
kay Darna?
Igorot, Ita,
Mangyan, Badyao,
o modernong
Filipino;
Sa lungsod man o
kabundukan;
mamamayang mahirap o
mayaman,
batid kung sino siya
sa madlang isipan.
Binibining Suprema,
tagapagtanggol ng
naaapi;
Kamangha-manghang
dilag,
hinahangaan ng
marami.
Siya nga! Siya si
Darna!
Sa tuwing makikita ko
ang mga dibuho sa
lumang komiks;
Sa tuwing maririnig
na
may pelikulang Darna
na sa pinilakang
tabing sasapit,
Hindi ko maiwasan
na magmuni ang isip.
Ano kaya kung si
Darna
ay tunay na
nabubuhay?
Sa sariling tanong;
sa labi’y lilitaw
ang ngiti,
Umaamot ng pag-asa
sa siphayo ng
paligid,
kahit sa isang
kathang-isip.
Ano nga kaya
kung totoo si Darna?
Ah marahil kung
totoo
ang katha ni Marcial
Ravelo....
Ang mga primadonang
politikong
may mga ahas sa ulo,
sa bangin ng
pagkabulok
hahantong ang
pagkapalalo.....
Ang mga hari ng pork
barrel
na tuod sa hinaing
ng tao,
tunay na sa
bilangguan
silang lahat
patutungo.....
Ang mga maysala sa
pagkamatay
ng mga musmos sa
Dengvaxia,
tunay na
maparurusahan
sa kanilang
pagtalusira.....
Kung totoo sana
si Darna?
Hindi marahil
mangyayari
ang mga masaker:
Mendiola, Lupao,
Hacienda Luisita,
Mamasapano at
Marawi.....
Wala na marahil OFW
na masasawi,
malalapastangan,
sa kalupitan ng
among dayuhan.....
Mawawala na rin
ang mga drug lord,
weteng lord,
smuggling lord, at
iba pang
mga hinayupak na
buwitre
at pating sa
lipunan.....
Kay payapa sana
ng buong
kapuluan.....
Kay saya sana
ng kapaligiran.....
Kay ganda sana.....
Kung totoo sana si
Darna!
(Hulyo 5, 2018. Ginawan
ng pagbabago, Mayo 12, 2019)
TAPANG
O YABANG?
Sipa, suntok at
tadyak....
Magaling ka ngang
higit!
Magaan ang manapak
Sa talunang kaalit!
Sa mga walang
kalaban-laban,
Ikaw ay bida,
taas-noo!
Subali’t dapat bang
hangaan
Ang mga sukab na
katulad mo?
Anak mayaman at laki
sa layaw,
Maimpluwensya si
mama at papa.
Ito ba ang iyong gabay-pananaw,
Imbi’t walang
pakikipagkapuwa?
Ang bawat kabataan
ay gabayan
Upang di maging
palalo pagbulas.
Ano na lang
sasapitin ng bayan
Kung ang
mamamayagpag ay mga ungas?
Ang kawayan habang
malambot,
Ang baluktot pilit
ituwid.
Ang batang may
asal-balakyot,
Sa pangaral huwag
ilingid.
Tapang ay ginagamit
Kung sadyang
kailangan.
Hindi upang manakit,
O kaya’y kahambugan!
(Marso 7, 2019)
HINAHON
Isayaw mo sa
guniguni
ang hinagpis.
Huwag hayaang mamuo,
dugo ng galit.
Ang kahihinatnan
ng lantarang bagsik,
Pagsisisi,
pagdurusang
puno ng pananangis.
Awitin mo sa
panalangin
ang pagngingitngit.
Huwag hayaang
umakyat sa ulo,
Bugso ng dibdib.
Ang pagpipigil
ng ganti sa kaalit,
Gaan ng loob,
tagumpay
laban sa ligalig.
(Marso 19, 2019)
LUMULUHA
BA ANG BUWAYA?
Sa lahat ng mga
nilikha,
Lubhang mabangis ang
buwaya.
Datapuwa’t ito’y
gumagalang
Sa Batas ng
Kalikasan.
Ito yaong tunay at
totoo,
Kinatatakutan ng mga
tao.
Sila na gaano man
kabangis,
Umuurong din kapag
nagahis.
Bagsik ay naglilikat
Sa talim ng sibat.
Mayroon namang
binabansagan,
Buwaya sa katihan.
Nagsasalita’t
nakatatayo,
Palalo’t walang
sinisino.
Lahat ay kinakamkam!
Lahat ay
sinasagpang!
Ito yaong tinawag na
katulad.
Mukha’y makapal na
katad.
Sadyang naiiba ang
uri,
Hayok sa
kapangyariha’t salapi.
Walang luha sa mga
mata!
Walang budhi’t
kaluluwa!
Lahat ng mga
nilikha’t nilalang
Dito sa
sandaigdigan,
May taglay na
damdamin
Gaano man katalas
mga ngipin;
May mga matang
nakamamalas,
Binubukalan ng
luhang wagas.
Ang tunay na buwaya
sa tubig,
Nananangis din kapag
nalupig.
Ang kaniyang katulad
sa kati,
Sa kasakiman ay
hirati;
Sa kaniyang larawang
manhid,
May pupukaw kayang
ligalig....?
Marahil may luhang
sa mata’y tatagas
Kung takda na ang
kaniyang wakas!
(Marso 21, 2019)
HIYA
Nagkalat ang
paimbabaw
sa mundong ibabaw.
Kunwa’y
balat-sibuyas,
iyon pala’y
katad-kalabaw.
Laganap ang tukso
sa diwa’y nanunuyo.
Gaano man ang
pagpigil,
iinit rin ang dugo.
Marami ang
nagpapanggap
na marangal sa
hinagap.
Nasa tagong sulok
ang kalaswaang
ganap.
Nagkalat na sa mundo
ang lihim na bisyo.
Ang kiliti ng laman,
yuyurak sa pagkatao.
Ito ang makabagong
daigdig
ng computer at Internet.
Walang nananatiling
lihim,
lahat ay nasisilip.
Ang balakyot at lilo
ay hindi
makapagtatago.
Malalantad ang utog,
Karangala’y guguho.
Ang tinatawag na
puri
ay niwalan ng
pagtangi.
Dahil sa udyok ng
libog,
nawala rin ang
pangingimi.
Pumanaw ang hiya,
at kumapal ang
mukha.
Itinapon ang
karangalan,
wala, wala ng
hiya....
Walanghiya!
(Marso 28, 2019)
PAYO
LABAN SA SIPHAYO
Sa salamin nakita ko
ang isang kaluluwa,
Puno ng lungkot
na tila maraming
pagkakataon
ng nalunod sa
siphayo.
Tulad sa sugat ng
puso
na naghahanap ng
lunas,
Bayaang lumipas ang
hapdi
na nanunuot sa ubod
ng isipang tuliro.
Gaano man kalalim
ang itinarak na
panaghoy,
Sa daluyong ng luha
uusbong ay bagong
liyag
na maglilibing sa
panimdim.
Huwag mamuhi
sa daloy ng
kapalaran,
Sapagka’t ang haplos
ng taos na
panalangin
ay papawi sa kirot
ng pighati.
Sa kaluluwang
nilumbay
ng pagkabigo,
Darating ang irog
na siyang itinakdang
kabiyak ng buhay.
Habang namamasdan
na ang langit ay
langit,
Mananatili ang
pag-ibig
na bubukal sa puso
ng bawat nilalang.
Magpaalam sa
nakalipas
na karanasan,
At tumitig sa
hinaharap
kung saan
matatagpuan
ang pagsintang
wagas.
(Abril 11, 2019)
PANTASYA: ISANG PAGTIKIM SA EROTIKANG SINING
(Pagliliwat at Tugon sa Tula ni Edna
St. Vincent Millay
na I, Being Born
a Woman, and Distressed.)
PAGLILIWAT
Ako, ipinanganak na
isang babae, naghahanap
Ng lahat ng
pangangailangan ng aking katulad,
Nahahaling sa
pagiging malapit sa aking diwa
Ng iyong katauhan,
at nakararamdam ng pagnanasa
Upang damhim ang
iyong katawan sa aking dibdib:
Napakabanayad ng
halimuyak ng buhay,
Naghahayag ng tibok
at pumupukaw sa isip,
At iiwan akong
laging nananabik, tila may sapi.
Huwag mong isipin
ito, itong hamak na paglililo
Ng silakbo ng aking
dugo laban sa isipang nayayanig,
Maaalala kitang
kalakip ng pag-irog, o kaya’y pupukawin
Ang libog kong
umaamot ng habag – dapat mong malimi:
Sa pakiwari ko’y
hindi ito sapat na dahilan
Ng pag-uusap lamang kung
tayo’y magkitang muli.
TUGON
Lalaki ako, may
pusong singtibay ng bakal,
Taglay sa isip at
katauhan ang mabuting aral,
Subali’t ang katawan
ko’y lamang marupok
Na sa halina ng
iyong kagandahang umuudyok
Ay dagliang naigugupo
ng tagong pagnanasa:
Napakabanayad ng
halimuyak ng buhay,
Naghahayag ng tibok
at pumupukaw sa diwa,
At dinadala akong
lumulutang sa ligaya, nananambitan.
Huwag mong isipin
ito, itong hamak na paglililo
Ng silakbo ng aking
dugo laban sa diwang nagbabaga,
Maaalala kitang
kalakip ng pag-irog, o kaya’y pupukawin
Ang ligawgaw kong iyong
nabihag – dapat mong malaman:
Sa pakiwari ko’y
mananatili ko itong taglay
Hanggang sa
paglalapat na muli ng ating katawan.
(Isinulat noong Mayo
25, 2019)
PAHIMAKAS SA
PAGHIHINTAY
Nakalatag
ang papel;
Nakahanda
ang panulat,
Nakalingat
sandali,
Nagbago
ang isip.
May
gawaing takda,
Manapa’y
kailangan.
May
bukas pa naman,
May
susunod na buwan.
Mahalaga
ang sikmura,
Maibsan
ng biyaya.
Pag-iisip
ay nahahati,
Pagpapaliban
ng mithi?
Paglahok
sa madla,
Pangarap
lang muna?
Ang
Diyos ang gumuguhit ng tadhana,
Sinong
tatanggi sa papuri’t sanghaya?
Bigyang
puwang ang mga naiburong katha
Upang
ang dupil maging kamangha-mangha.
Lubhang
marami na’ng nagdaang mga taon
At
mga pinalagpas na pagkakataon.
Ah,
tadhana’y matikas na humahamon,
Di
na maipagpapaliban ang layon.
Isang
hakbang, ang Maykapal ang gagabay,
Dapat
ng mamaalam sa paghihintay.
Talim
ng pag-iisip, lakas ng sikhay,
Ilahad
ang dunong, ang obra’y ialay.
Sa
blangkong papel ang panulat ay humalik,
Ang
diwa ay sumisinta’t namamanhik.
Bawat
taludtod na dugtungan ng titik,
Nagbabaga
ang init ng pagtatalik.
Kung
tinadhanang makamtan ang lunggati,
Sa
Maykapal ay ihandog ang papuri.
Anomang
husay mayroon sa sarili,
Pagpapasalamat
dapat mamayani.
(Marso
25, 2019)
