MGA TULA NG 2019

MGA TULANG AKING ISINULAT SA TAONG 2019

MGA PAGNINILAY

Sa pag-iisa, naglalakbay ang aking diwa,

Laksang pangitain sa aki’y humaharana.

Bawat hangarin ay may laang buti at sama.....

Ano nga kaya ang sa aki’y itinadhana?

Kay raming pangarap ang naglalaro sa isip,

Mayroong payak at mayroong hindi malirip.

Ang kinabukasan ay pilit na sinisilip.....

O saan kaya iiwas at saan lalakip?

Sa mga pagninilay, nakikita ang sarili,

Dakila ang bikas tulad sa isang bayani.

Ang katotohanan ay iiwan panandali.....

May paraan kaya upang ito’y mamalagi?

Umaawit ng talinhaga ang aking puso,

Makabagbag-damdamin at nag-aalimpuyo.

Nababanaag ang larawan ng sinusuyo.....

Sa ligaya kaya hahantong o pagkabigo?

Namamalas din ang pakikipagsapalaran,

Pagtaya sa lotto’t pagsali sa paligsahan.

Gagawin ang lahat upang hangari’y makamtan.....

Katuparan ng minimithi o kahibangan?

Bawat nilalang, may isinasamong pangarap,

Ibubuhos ang dugo’t pawis sa pagsisikap.

Kapalara’t pagkakataon ay nag-uusap.....

Bakit kaya mayroong mayaman at mahirap?

Kadakilaan, kayamanan, kaligayahan,

Bawat nilalang ay inaabot ang luklukan.

Ang tao gaano man kadakila, kayaman.....

Sino’ng may kakayahang umiwas sa libingan?

Sa huli, ang unawa ay dumating sa akin,

Ang karunungan ay nag-iiwan ng habilin.

Mangarap, gumawa, at lunggati ay abutin...

Sa lahat, huwag kalimutan ang manalangin!

(Mayo 5, 2019)

 

PAG-IBIG, LIKHA NG DIYOS

Sa mga nilalang ng buong sansinukob,

Anong mayroon na ipinagkaloob,

Na walang katulad; walang hangganan?

Pag-ibig na walang pag-aalinlangan!

Ang pag-ibig na hindi nagmamapuri

At hindi kailanma’y nananaghili;

Ang pag-ibig na lahat ay tinitiis

At hindi pansin kahit anomang dungis.

Puso’t kaluluwang nagpapahalaga;

Taos na paglingap sa kanyang kapuwa,

Mula sa aral ng Kasulatang Banal.

Pag-ibig, likha ng DIYOS na Maykapal.

(Setyembre 1, 2016. Muling isinaayos, Abril 21, 2019)

 

ANG TAO AT ANG KALIKASAN

Hindi kailanman malilimutan

Nang si Ondoy ay dumalaw

At nag-iwan ng dilubyo at hinagpis;

Nang si Yolanda ay nagalit

At nagdala ng buhawi at daluyong.

Ito’y mga babala sa sangkatauhan

Na ang Inang Kalikasan

Ay nagpupuyos na sa galit

At handa ng ibuhos

Ang alak ng kagalitan ng langit!

Tao, sa palad mo’y ipinagkaloob

Ang sandaigdigang tahanan mo’t moog.

Sa palad mo rin daigdig nayukayok;

Kalikasang sa lusak mo ay nalublob!

Ang hanging dati’y sariwa at mayumi,

Sa gawa ng taong walang pasubali,

Masdan ngayon at iba ng mauuri:

Lason sa langhap, sa kalusuga’y dumi!

Gubat at kabundukang dati’y luntian,

Masdan ngayon, lagim ang kinahinatnan:

Unos, baha, pagtangis ng Kalikasan,

Sa tao ay ganting-kadalamhatian!

Ang tao ba’y magpapahinuhod,

Magsisisi, at iwawaksi

Ang kaniyang kaululan?

May kinabukasan pa kaya

Sa mga kaawa-awang supling

Ng modernong henerasyon?

Ano kaya ang naghihintay

Sa malapit na hinaharap:

Pamamaalam o pagpapatuloy?

O tao, ingatan mo

Ang mga susunod mong hakbang,

Sapagkat maiksi na

Ang nalalabi mong panahon!

(Unang isinulat noong Agosto 11, 1977. Ginawan ng pagbabago, Mayo 12, 2019)

 

HULING NGITI: Ang Pamamaalam ng Aking Ina

Nang si itay ay pumanaw sa daigdig,

Musmos pa ako at mura pa ang isip.

Si inay, pigil man ang kanyang pagtangis,

Ramdam ko’ng binabata niyang hinagpis!

Ang mga hakbang ng panahon ay nagdaan;

Ngayo’y si inay naman ang namaalam.

Pilit mang pigilin ang nararamdaman;

Litaw ang luha’t labis kong kalungkutan!

Kalungkuta’y nanuot sa aking diwa;

Ang dating buo ngayon ay parang giba.

Diwa’y tila nauupos na kandila;

Ano pa’ng dahil, liwanag nitong dala?

Hindi maiwaksi sa aking isipan,

Oktubre 12, 2017 – sanhi ng kalungkutan:

Hatinggabi, sa papag ng pagamutan,

Nang si inay sa akin ay namaalam.

Ako’y bumubulong sa kaniyang siping:

Nanang ko, huwag ka munang mahihimbing.

Hindi pa panahon, marami pang piging;

Diwa mo’y magbalik, ikaw ay gumising!

Pisngi at noo ng aking Inang mahal,

Habang hinahaplos, ako’y nagdarasal.

Hirap man sa paghinga at nangangatal,

Labi niya’y gumalaw, pili’t umusal.

Nang wala siyang masambit na kataga,

Sa aki’y lumingon, dumilat mga mata.

Saglit na ngumiti, ako ay natuwa,

Iyon pala’y kanyang huling pagbabadya!

Nanang ko! Nanang ko! Ako’y napasigaw.

Mga luha ko’y nag-uunahan sa pag-apaw.

Tumigil ang paghinga at ang paggalaw;

Wala na si inay sa mundong ibabaw!

Isang hiyaw – sa DIYOS nagmamakaawa;

Iginigiit, katuwiran kong aba:

Ang daming masama, bakit hindi sila?

Ang Ina kong ubod bait, bakit siya?

Patawad, PANGINOON, ako’y pangahas;

Batid mong higit, guhit ng aming palad.

Ikaw ang nagtatakda ng bawat landas;

Ako’y isang mangmang sa dunong mo’t lakas.

Marami ng dinanas na dusa’t sakit,

Aking Ina – kaya di ko maigiit

Dagdag na hininga, baka ang kapalit

Sa kanya’y higit na hirap at pasakit.

Payo ng mga kaibiga’t kamag-anak,

Ako’y magpakatibay, magpakatatag.

Ngunit pa’nong gagawin umano’y dapat

Kung sa Ina ko hugot ang aking lakas?

Marami ng naganap sa aking buhay;

Mga nakamit na karangala’t tagumpay,

Kasama-sama kita’t laging kaakbay

Sa basbas ng MAYKAPAL na ating gabay.

Kung ako’y lukob ng kawalang pag-asa,

Iyong sinasabi sa tuwi-tuwina:

Pasensiya na, at huwag mabahala,

Darating din ang sandali ng ginhawa.

Huling ngiti mo’y sa isip nagwiwika;

Bagbag na puso ko ay pinapayapa;

Kabagabagan ay pilit sinasala

Upang ang galit sa akin ay mawala.

Sa mga pagkakasala ko’t pagkukulang,

Patawad, Nanang ko, sa kabagabagan.

Nawa’y kamtin ligaya’t kapayapaan,

Sa piling ng DIYOS, sa ati’y lumalang.

Kay hirap tanggapin ng iyong paalam,

Datapuwa’t ako’y hindi isang paham.

Di ko mapangyayari ang inaasam,

Tunay na MAYLIKHA lamang ang may-alam!

Sa’yong pamamaalam, Nanang ko, patawad

Sa mga pangakong hindi ko pa natupad.

Sa mga kapalaluan kong walang katulad,

Iyong pagpapatawad nawa’y igawad!

Sa lahat ng hirap na ’yong naranasan,

Mula sa sandali ng aking pagsilang

Hanggang sa sandali ng iyong paglisan,

Patawad sa mga nagawang kasalanan!

Dumating na ang sandali ng paglipat

Sa Tahanan ng DIYOS – Mabunying Pantas.

Ipamanhikan mo akong iyong anak,

Patuloy na gabayan at bigyang lakas.

Dalangin ko sa Panginoong Dakila,

Lubos mong kapayapaan at ligaya.

Hanggang sa susunod nating pagkikita,

Sa puso ko’y taglay kita, aking ina.

(Isinulat limang araw pagkatapos mamayapa ang aking ina, Oktubre 16-17, 2017. Ginawan ng kaunting pagbabago, Mayo 1, 2019.)

 

LUHOG SA PAGLAYA NG MGA LINTA

Tumayo ang rebulto,

Umawit ang mga multo.

Lumuha ang langit,

Sa awit ng pasakit.

Nalinlang ang bayan,

Sa akala’y kabutihan.

Nanilaw ang dapit-hapon,

Binasag ang garapon.

Lumaya ang mga linta,

Hayok na maninila.

Hindi na gumagapang,

Paigkas kung sumagpang.

Inaasam na pag-asa,

Naging pagdurusa.

Puhunang dugo’t pawis,

Nasimot sa hinagpis.

Nagpanggap na makatao,

Siya pala’ng tunay na lilo.

Mga gahama’y naglalaway,

Sa kanilang tagumpay.

Malaya ang mga linta,

Sumisingasing sa tuwa.

Hindi nagpapakundangan,

Sinalanta ang bayan.

Kailangan ng apoy,

Ilakas ang panaghoy.

Ano ba ang isasagot,

Sa pulitikong salot?

Hahasain ba ang karit,

Upang iharap sa lupit?

O susubukin ang panulat,

Upang iluklok ang tapat?

Kilala na ang mga linta,

Huwag ng padadaya.

Wasakin ang bitag,

Pangarap ay itatag.

(Pebrero 21, 2019)

 

HUWAD NA PAGDIRIWANG

Habang ang pag-unlad ng ating bansa ay nababansot

          dahil sa kasakiman ng mga baboy at buwaya sa pamahalaan;

Habang ang mga mamamayan ay walang humpay na sinisikil

          sa kanilang pamumuhay at karapatan;

Habang ang ating bayan ay patuloy na pinanghihimasukan

          ng mga dayuhang kapangyarihan;

Habang ang ating kaisipan ay hindi namamaalam

          sa mga makasariling hangarin at kabuktutan;

Habang ang ating pananaw ay hindi pinapatnubayan

          ng isang ideyolohiyang may panuntunan;

Habang ang ating kapuluan ay walang pagkakaisa

          para sa kapakanang pangkalahatan,

Tunay na nananatiling isang huwad na pagdiriwang lamang

          ang tinatawag nating Araw ng Kalayaan.

(Unang isinulat, Hunyo 12, 2018. Ginawan ng pagbabago at karagdagang taludtod, Mayo 11, 2019)

 

PAG-ASA

May mga bata sa kalsada,

Nagtitinda ng sigarilyo;

Namumulot ng basura;

Namamalimos ng konting pera.

At kung wala ng sa kanila’y maawa,

Katawan nilang musmos pa.....

Itinitinda.....

Upang magkalaman

Ang munti nilang tiyan.

Hinagpis ng kamusmusan,

Nasaan ang katarungan....?

Bata, bata, ano’ng iyong ginagawa?

Nasaan ang iyong ama?

Nasaan ang iyong ina?

Bakit ka lumalaboy? Bakit ka nagdurusa?

Ikaw na kung tawagin ay pag-asa.....

May mga bata sa kalsada,

Naglalako ng sampaguita;

Naglilinis ng sapatos;

Namamalimos ng konting pera.

At kung wala ng sa kanila’y maawa,

Lalanghap na lamang

Sa nakalililong supot.

Upang makalimot

Sa nadaramang gutom.

Basal na paghihirap

Mayroon bang lilingap....?

Bata, bata, tinatawag silang pag-asa.

Patak ng ulan,

Tanging biyaya

Sa kanilang uhaw;

Tanging saplot

Sa kanilang katawan

Ay init ng araw.

Bata, bata, tinatawag silang pag-asa.

Masdan mo sila at magnilay ka.

Pag-asa kaya silang matatawag

Kung mundo nila’y walang liwanag?!

(Unang isinulat bilang awit, Mayo 19, 2017. Ginawan ng pagbabago at iniangkop bilang isang tula, Mayo 19, 2019)

 

KUNG MAKAPANGANGARAP ANG ISANG MUSMOS

Sa ibabaw ng isang patag na gulod

Ay nakamasid ang isang batang musmos.

Sa kanyang guni-guni ay yumayapos

Kapaligirang puno ng pagdarahop.

Sa musmos niyang mukha’y mababanaag

Mga katanungang hindi maipahayag.

Kanyang kawalang-muwang ay nangungusap,

Tinatanong ang langit: “Ano ang bukas?”

Siya’y nakatingin sa kawalang-hanggan,

Pilit naghahagilap ng kasagutan:

May halaga ba’ng aking kapanganakan

Kung ako’y tigib ng pag-aalinlangan?

 

“Malawak ang mundo’t ako’y nag-iisa,

Saan dadalhin ng mumunting mga paa?

Sa isang paraiso kayang masaya,

Maraming laruan, sorbetes at bola?”

“Doon kaya’y marami akong kalaro

At di na dadanasin lupit ng palo?

Doon kaya’y di na magugutom ako,

At di na hihingi ng limos sa tao?”

“Doo’y may mag-ukol kayang pagmamahal

Na kay tagal ko ng ipinagdarasal?

Maranasan kaya ang ako’y ipasyal

Sa isang magara’t masayang karnabal?”

“Makapag-aral kaya sa paaralan

At ako’y di maging palaboy sa daan?

May uuwian kaya akong tahanan

At di abutin ng gabi sa lansangan?”

Patuloy ang musmos sa paglakbay-isip;

Sa lumbay at pagod, ang bata’y naidlip.

Kapagdaka ay nagbago ang paligid;

Naging luntia’t nawala ang ligalig.

Sa tabi niya’y bumaba’ang isang ada:
“Munting bata, imulat iyong mga mata.

Bangon, halika, sa akin ay sumama,

Ang kinabukasan ay ipakikita.”

Sila’y lumipad sa pusod ng pangarap ;

Umilanglang sa ibabaw ng mga ulap.

Kalaro niya’y mga ibong di-maiilap,

Magaganda’t maaamong alitaptap.

Sa mga diwata’y nakikipagtaguan,

Sa mga duwende’y nakikipaghabulan.

Walang kapantay ang kaniyang kasiyahan,

Manapa’y ngayon lang niya naranasan.

Sa ulo niya’y may palad na dumampi,

Puno ng pagmamahal at nagwawari.

Siya’y inakay sa dulo’ng bahaghari,

Sa kaharian na walang naaapi.

“Halika munting bata at iyong masdan,

Larawan ng bukas, takdang kapalaran.

Magmula ngayo’t hanggang kailan pa man,

Pagkaulila’y di na mararanasan.”

“Magmula ngayo’t hanggang sa Pagbabalik,

At hanggang sa paghuhukom ng daigdig,

Ikaw ay may puwang na sa Aking dibdib;

Aking pagpapala’y iyong makakamit.”

“Munti kong anghel, ika’y muling mahimbing,

At ako’y lalagi na sa iyong piling.

Ang pangarap mong ligaya at sagimsim

Ay katotohanang iyong tatamuhin.”

Nang muling imulat niya ang mga mata;

May bahid ng luha sa galak at tuwa,

Nagbubukang-liwayway na ang umaga

– ang bagong umagang puno ng pag-asa.

Siya’y tumindig at masiglang tinanaw

Ang mga mumunting sutlang sinag ng araw.

Init nito’y sa hamog nangingibabaw,

Tandang sa kanya’y mayroong tumatanglaw.

Sa ulo niya’y may palad na dumampi,

Puno ng pagmamahal at nagwawari.

Siya’y inakay sa tahanang sarili,

Ngayo’t kailama’y di na maaapi.

(Isinulat noong 1978-1979. Ginawan ng pagbabago at pagsasaayos, Abril 27-28, 2019)

 

KUNG TOTOO SANA SI DARNA

Sino ba ang hindi nakakakilala

kay Darna?

Igorot, Ita, Mangyan, Badyao,

o modernong Filipino;

Sa lungsod man o kabundukan;

mamamayang mahirap o mayaman,

batid kung sino siya

sa madlang isipan.

Binibining Suprema,

tagapagtanggol ng naaapi;

Kamangha-manghang dilag,

hinahangaan ng marami.

Siya nga! Siya si Darna!

Sa  tuwing makikita ko

ang mga dibuho sa lumang komiks;

Sa tuwing maririnig na

may pelikulang Darna

na sa pinilakang tabing sasapit,

Hindi ko maiwasan

na magmuni ang isip.

Ano kaya kung si Darna

ay tunay na nabubuhay?

Sa sariling tanong;

sa labi’y lilitaw ang ngiti,

Umaamot ng pag-asa

sa siphayo ng paligid,

kahit sa isang kathang-isip.

Ano nga kaya

kung totoo si Darna?

Ah marahil kung totoo

ang katha ni Marcial Ravelo....

Ang mga primadonang politikong

may mga ahas sa ulo,

sa bangin ng pagkabulok

hahantong ang pagkapalalo.....

Ang mga hari ng pork barrel

na tuod sa hinaing ng tao,

tunay na sa bilangguan

silang lahat patutungo.....

Ang mga maysala sa pagkamatay

ng mga musmos sa Dengvaxia,

tunay na maparurusahan

sa kanilang pagtalusira.....

Kung totoo sana

si Darna?

Hindi marahil mangyayari

ang mga masaker:

Mendiola, Lupao, Hacienda Luisita,

Mamasapano at Marawi.....

Wala na marahil OFW

na masasawi, malalapastangan,

sa kalupitan ng among dayuhan.....

Mawawala na rin

ang mga drug lord, weteng lord,

smuggling lord, at iba pang

mga hinayupak na buwitre

at pating sa lipunan.....

Kay payapa sana

ng buong kapuluan.....

Kay saya sana

ng kapaligiran.....

Kay ganda sana.....

Kung totoo sana si Darna!

(Hulyo 5, 2018. Ginawan ng pagbabago, Mayo 12, 2019)

 

TAPANG O YABANG?

Sipa, suntok at tadyak....

Magaling ka ngang higit!

Magaan ang manapak

Sa talunang kaalit!

Sa mga walang kalaban-laban,

Ikaw ay bida, taas-noo!

Subali’t dapat bang hangaan

Ang mga sukab na katulad mo?

Anak mayaman at laki sa layaw,

Maimpluwensya si mama at papa.

Ito ba ang iyong gabay-pananaw,

Imbi’t walang pakikipagkapuwa?

Ang bawat kabataan ay gabayan

Upang di maging palalo pagbulas.

Ano na lang sasapitin ng bayan

Kung ang mamamayagpag ay mga ungas?

Ang kawayan habang malambot,

Ang baluktot pilit ituwid.

Ang batang may asal-balakyot,

Sa pangaral huwag ilingid.

Tapang ay ginagamit

Kung sadyang kailangan.

Hindi upang manakit,

O kaya’y kahambugan!

(Marso 7, 2019)

 

HINAHON

Isayaw mo sa guniguni

ang hinagpis.

Huwag hayaang mamuo,

dugo ng galit.

Ang kahihinatnan

ng lantarang bagsik,

Pagsisisi, pagdurusang

puno ng pananangis.

Awitin mo sa panalangin

ang pagngingitngit.

Huwag hayaang umakyat sa ulo,

Bugso ng dibdib.

Ang pagpipigil

ng ganti sa kaalit,

Gaan ng loob, tagumpay

laban sa ligalig.

(Marso 19, 2019)

 

LUMULUHA BA ANG BUWAYA?

Sa lahat ng mga nilikha,

Lubhang mabangis ang buwaya.

Datapuwa’t ito’y gumagalang

Sa Batas ng Kalikasan.

Ito yaong tunay at totoo,

Kinatatakutan ng mga tao.

Sila na gaano man kabangis,

Umuurong din kapag nagahis.

Bagsik ay naglilikat

Sa talim ng sibat.

Mayroon namang binabansagan,

Buwaya sa katihan.

Nagsasalita’t nakatatayo,

Palalo’t walang sinisino.

Lahat ay kinakamkam!

Lahat ay sinasagpang!

Ito yaong tinawag na katulad.

Mukha’y makapal na katad.

Sadyang naiiba ang uri,

Hayok sa kapangyariha’t salapi.

Walang luha sa mga mata!

Walang budhi’t kaluluwa!

Lahat ng mga nilikha’t nilalang

Dito sa sandaigdigan,

May taglay na damdamin

Gaano man katalas mga ngipin;

May mga matang nakamamalas,

Binubukalan ng luhang wagas.

Ang tunay na buwaya sa tubig,

Nananangis din kapag nalupig.

Ang kaniyang katulad sa kati,

Sa kasakiman ay hirati;

Sa kaniyang larawang manhid,

May pupukaw kayang ligalig....?

Marahil may luhang sa mata’y tatagas

Kung takda na ang kaniyang wakas!

(Marso 21, 2019)

 

HIYA

Nagkalat ang paimbabaw

sa mundong ibabaw.

Kunwa’y balat-sibuyas,

iyon pala’y katad-kalabaw.

Laganap ang tukso

sa diwa’y nanunuyo.

Gaano man ang pagpigil,

iinit rin ang dugo.

Marami ang nagpapanggap

na marangal sa hinagap.

Nasa tagong sulok

ang kalaswaang ganap.

Nagkalat na sa mundo

ang lihim na bisyo.

Ang kiliti ng laman,

yuyurak sa pagkatao.

Ito ang makabagong daigdig

ng computer at Internet.

Walang nananatiling lihim,

lahat ay nasisilip.

Ang balakyot at lilo

ay hindi makapagtatago.

Malalantad ang utog,

Karangala’y guguho.

Ang tinatawag na puri

ay niwalan ng pagtangi.

Dahil sa udyok ng libog,

nawala rin ang pangingimi.

Pumanaw ang hiya,

at kumapal ang mukha.

Itinapon ang karangalan,

wala, wala ng hiya....

Walanghiya!

(Marso 28, 2019)

 

PAYO LABAN SA SIPHAYO

Sa salamin nakita ko

ang isang kaluluwa,

Puno ng lungkot

na tila maraming pagkakataon

ng nalunod sa siphayo.

Tulad sa sugat ng puso

na naghahanap ng lunas,

Bayaang lumipas ang hapdi

na nanunuot sa ubod

ng isipang tuliro.

Gaano man kalalim

ang itinarak na panaghoy,

Sa daluyong ng luha

uusbong ay bagong liyag

na maglilibing sa panimdim.

Huwag mamuhi

sa daloy ng kapalaran,

Sapagka’t ang haplos

ng taos na panalangin

ay papawi sa kirot ng pighati.

Sa kaluluwang nilumbay

ng pagkabigo,

Darating ang irog

na siyang itinakdang

kabiyak ng buhay.

Habang namamasdan

na ang langit ay langit,

Mananatili ang pag-ibig

na bubukal sa puso

ng bawat nilalang.

Magpaalam sa nakalipas

na karanasan,

At tumitig sa hinaharap

kung saan matatagpuan

ang pagsintang wagas.

(Abril 11, 2019)

 

PANTASYA: ISANG PAGTIKIM SA EROTIKANG SINING

(Pagliliwat at Tugon sa Tula ni Edna St. Vincent Millay

na I, Being Born a Woman, and Distressed.)

PAGLILIWAT

Ako, ipinanganak na isang babae, naghahanap

Ng lahat ng pangangailangan ng aking katulad,

Nahahaling sa pagiging malapit sa aking diwa

Ng iyong katauhan, at nakararamdam ng pagnanasa

Upang damhim ang iyong katawan sa aking dibdib:

Napakabanayad ng halimuyak ng buhay,

Naghahayag ng tibok at pumupukaw sa isip,

At iiwan akong laging nananabik, tila may sapi.

Huwag mong isipin ito, itong hamak na paglililo

Ng silakbo ng aking dugo laban sa isipang nayayanig,

Maaalala kitang kalakip ng pag-irog, o kaya’y pupukawin

Ang libog kong umaamot ng habag – dapat mong malimi:

Sa pakiwari ko’y hindi ito sapat na dahilan

Ng pag-uusap lamang kung tayo’y magkitang muli.

TUGON

Lalaki ako, may pusong singtibay ng bakal,

Taglay sa isip at katauhan ang mabuting aral,

Subali’t ang katawan ko’y lamang marupok

Na sa halina ng iyong kagandahang umuudyok

Ay dagliang naigugupo ng tagong pagnanasa:

Napakabanayad ng halimuyak ng buhay,

Naghahayag ng tibok at pumupukaw sa diwa,

At dinadala akong lumulutang sa ligaya, nananambitan.

Huwag mong isipin ito, itong hamak na paglililo

Ng silakbo ng aking dugo laban sa diwang nagbabaga,

Maaalala kitang kalakip ng pag-irog, o kaya’y pupukawin

Ang ligawgaw kong iyong nabihag – dapat mong malaman:

Sa pakiwari ko’y mananatili ko itong taglay

Hanggang sa paglalapat na muli ng ating katawan.

(Isinulat noong Mayo 25, 2019)

 

PAHIMAKAS SA PAGHIHINTAY

Nakalatag ang papel;

Nakahanda ang panulat,

Nakalingat sandali,

Nagbago ang isip.

May gawaing takda,

Manapa’y kailangan.

May bukas pa naman,

May susunod na buwan.

Mahalaga ang sikmura,

Maibsan ng biyaya.

Pag-iisip ay nahahati,

Pagpapaliban ng mithi?

Paglahok sa madla,

Pangarap lang muna?

Ang Diyos ang gumuguhit ng tadhana,

Sinong tatanggi sa papuri’t sanghaya?

Bigyang puwang ang mga naiburong katha

Upang ang dupil maging kamangha-mangha.

Lubhang marami na’ng nagdaang mga taon

At mga pinalagpas na pagkakataon.

Ah, tadhana’y matikas na humahamon,

Di na maipagpapaliban ang layon.

Isang hakbang, ang Maykapal ang gagabay,

Dapat ng mamaalam sa paghihintay.

Talim ng pag-iisip, lakas ng sikhay,

Ilahad ang dunong, ang obra’y ialay.

Sa blangkong papel ang panulat ay humalik,

Ang diwa ay sumisinta’t namamanhik.

Bawat taludtod na dugtungan ng titik,

Nagbabaga ang init ng pagtatalik.

Kung tinadhanang makamtan ang lunggati,

Sa Maykapal ay ihandog ang papuri.

Anomang husay mayroon sa sarili,

Pagpapasalamat dapat mamayani.

(Marso 25, 2019)